Grote zorg om betaalbaarheid en beschikbaarheid woningen
Een dak boven je hoofd is een fundamentele voorwaarde voor een menswaardig bestaan. Geen huisvesting betekent vaak grote problemen met je gezondheid, werk en onderwijs. De overheid moet stappen ondernemen om het recht op huisvesting van burgers te respecteren, beschermen en verwezenlijken. Met andere woorden, de overheid is verantwoordelijk voor voldoende, betaalbare, kwalitatief goede en passende huisvesting, met speciale aandacht voor mensen in de meest kwetsbare situaties. Dat ziet het College te weinig terug in het beleid, de afspraken en de monitoring, zoals de regering die heeft beschreven in het rapport de 'Staat van de Volkshuisvesting'.
Huizenmarkt op slot
De huizenmarkt zit op slot voor veel groepen in de samenleving. Voor hen is er geen passende of betaalbare woning beschikbaar. Jongeren moeten noodgedwongen veel langer thuis wonen, mensen uit de middenklasse die te veel verdienen voor de sociale huur en te weinig financiële zekerheden hebben voor een koopwoning, zitten klem en ouderen wonen in een huis dat eigenlijk niet meer gepast is voor hun persoonlijke situatie.
Een groeiende groep mensen moet noodgedwongen uitwijken naar een leefplek binnen hun sociale netwerk of naar een vakantiewoning. Het aantal mensen dat onderdak in de maatschappelijke opvang zoekt of zelfs helemaal geen dak boven hun hoofd heeft, groeit ook.
Mensenrechtelijke benadering
Tegen deze achtergrond is de Staat van de Volkshuisvesting gepubliceerd, die op 7 juni zal worden besproken in de Tweede Kamer. Het College heeft een brief aan het parlement gestuurd waarin de gegevens uit dit rapport langs de mensenrechtenlat worden gelegd. Daaruit blijkt dat er veel maatregelen worden genomen om de beschikbaarheid van woningen te verbeteren, maar dat deze onvoldoende gerelateerd zijn aan doelstellingen zoals betaalbaarheid en de positie van kwetsbare groepen.
Het College pleit voor een huisvestingsbeleid dat de mensenrechtelijke criteria als uitgangspunt heeft. Deze mensenrechtelijke benadering draagt bij aan een betere analyse van de problemen en de effecten die het huidige beleid heeft, met name op kwetsbare groepen. Het biedt de overheid daarmee aanknopingspunten voor een beleid dat de grootste problemen kan oplossen als het gaat over betaalbaarheid en beschikbaarheid van woningen voor groepen voor wie dit het meest urgent is.