Dit zijn de drie kanshebbers voor MensenrechtenMens 2022

Michelle van Tongerloo

Ze is huisarts in Rotterdam-Zuid en werkt daarnaast als straatarts in de Pauluskerk, een diaconaal centrum in de binnenstad. Michelle van Tongerloo biedt daar zorg aan dak- en thuislozen, verslaafden en mensen zonder geldige verblijfspapieren. ‘Mensen die leven in bittere omstandigheden. Ik zie hoe onze maatschappij steeds minder bescherming aan hen biedt. De paradox is: júist voor mensen voor wie mensenrechten zijn bedoeld, blijken ze nauwelijks en steeds minder te gelden.’ 

Michelle werkt met particuliere donateurs vanuit een informeel netwerk dat ze momenteel uitbouwt tot de stichting Hoe kan ik je helpen? Ze koppelt mensen die hulp nodig hebben en mensen die wat kunnen missen aan elkaar. ‘Er zijn geen managers betrokken, er is geen overhead en er zijn geen vergaderingen. Het is vrij simpel en het werkt ook vanuit vertrouwen. En dat in een wereld die steeds complexer, onpersoonlijker en bureaucratischer is gemaakt. Onze kernwaarde is: armoede is een gebrek aan geld, niet een menselijk tekort. We zijn activistisch met een gezonde dosis lak aan de overheid, maar zonder de regels te overtreden. Moraliserende of opvoedende boodschappen verkondigen aan mensen die hulp ontvangen is niet aan ons.’ 

Celien Anches

In Rotterdam en ver daarbuiten staat Celien Anches bekend als ‘Glamma’. Via verschillende acties zet ze zich in voor armoedebestrijding: schooltassen of jassen inzamelen, babyspullen voor zwangere vrouwen, bijdragen voor boodschappenpakketten voor arme families. Dit gaat vooral via haar drukbezochte en laagdrempelige Facebookgroep Mommy’s Poppin, waar vraag en aanbod elkaar goed weten te vinden, en die ze samen met haar dochter beheert.  

De kracht zit volgens haar in het delen van haar eigen verhaal. ‘Ik kom zelf uit de armoede. Op het moment dat ik vanuit Suriname naar Nederland kwam, was alles heel makkelijk te verkrijgen en heb ik mezelf in de schulden gewerkt. Ik raakte mezelf en de grip op het leven kwijt en belandde onder de armoedegrens. Dat verhaal vertel ik zonder schaamte. Ik heb heel hard moeten werken om te komen waar ik nu ben. En dus zeg ik: jongens, kijk maar naar mij, ik kom van ver, maar probeer uit die spiraal naar beneden te komen, het is mogelijk!’  

Marzouka Boulaghbage

Al Amal is de Utrechtse stichting waarvan Marzouka Boulaghbage één van de oprichters is. Het betekent ‘hoop’ en staat voor de hoop dat de positie van bewoners met een migratieachtergrond in de Nederlandse samenleving verbetert. In 2001 begon Marzouka met Arabische les aan een groep vrouwen uit Kanaleneiland. Binnen drie maanden groeide de groep van zes naar ruim honderd vrouwen, die graag contact wilden en vragen hadden over opvoeding.  

Inmiddels werken er dertig mensen en 76 vrijwilligers bij Al Amal. De stichting organiseert activiteiten op gebied van gezondheid, opvoeding, (sociale) veiligheid en praktische hulpverlening. ‘Wij zien mensen achter de voordeur, die vergeten zijn door de maatschappij’, vertelt Marzouka. ‘Jij bestaat ook, zeggen we. We leren hen om stappen te zetten in de maatschappij. Door ze te helpen hun eigen kracht te vinden.’ Veel van de mensen die de stichting helpt leven in armoede. Voor hen organiseert ze ook voedselpakketten. ‘Dit gebeurt voor en door bewoners van heel Utrecht. We laten mensen die het goed hebben zorgen voor mensen die het minder goed hebben.’

Haar eigen verhaal helpt daarbij. ‘Ik kwam als 19-jarige naar Nederland, zwanger, en ik kende de cultuur en taal niet, maar had wel het geluk op school te hebben gezeten.’ De mensen die Al Amal helpt zijn mensen die de Nederlandse taal niet machtig zijn, die de maatschappij ingewikkeld vinden, die soms psychische problemen hebben, die vragen hebben rondom opvoeding. Marzouka: ‘Wij werken van mens tot mens, in een gelijkwaardige benadering. Het doel is altijd met in ieder geval één actie te vertrekken: te helpen met een brief, een telefoontje naar school of een instantie, reageren op een woning. Maar ik zeg daarbij ook altijd: we gaan het samen doen, jij gaat stapjes zetten.Vaak zien we dat mensen via ons wél contact durven te zoeken met andere hulpverleners.’