Interview: ‘Kijk naar onze talenten in plaats van naar onze beperkingen’
Verdieping
Sven Pluimers (26) werkt bij een reclamebureau en is fractievolger van Progressief Woerden. Daarnaast is het zijn missie om ook andere mensen met een beperking aan het werk te helpen. Want ‘om hun plek in de maatschappij te vinden moeten zij nu nog een onnodig moeizame weg afleggen.'
In 2017 stapte de toen 21-jarige Sven Pluimers op Monique Balte af, manager personeelszaken van reclamebureau ESH Media. Hij had gehoord dat het bedrijf inclusiever wilde worden en greep zijn kans. ‘Ik vroeg of ik mocht solliciteren.’ Inmiddels werkt hij er al bijna vier jaar met veel plezier als sales-assistent. En dat terwijl mensen soms liever lijken te kijken naar zijn beperking in plaats van zijn talenten. Iets waar Pluimers zich al langer kwaad over maakt. Eerder werkte hij bij een bibliotheek. Daar lieten ze hem schoonmaakwerk verrichten. Maar doordat hij door zijn beperking niet altijd even goed met zijn handen kan werken, paste dat niet goed bij hem. Liever wilde hij helpen bij het alfabetiseren van de teruggekeerde boeken. Zijn collega’s vreesden echter dat dat niet goed zou gaan, en dus moest hij de wc’s schoonmaken en het koffiezetapparaat blijven reinigen. ‘Dat vond ik oneerlijk’, blikt Pluimers terug. Toen ze hem later toch eens mee lieten helpen met het sorteren van de boeken, bleven collega’s hem op de foutjes wijzen die hij maakte, waarna het hem beter leek om iets anders te zoeken.
Eerst ging hij werken op een marketingbureau. ‘Daar deed ik de sociale media, wat ik heel leuk vond.’ Maar toen er een stagiair kwam, werd hij overbodig. Kort daarop mocht hij solliciteren bij ESH Media. Daar ondersteunt hij nu de accountmanagers met hand en spandiensten, en helpt hij met het opmaken van posters voor klanten. Hij heeft immers een vormgevingsopleiding afgerond. Daarom maakt Pluimers nu ook iedere week de nieuwsbrief op van ESH Media. Elke maandag mailt hij alle medewerkers met de vraag of zij nog een aardig bericht hebben, en hij vraagt ze foto’s te sturen van de buitenreclames die het bedrijf heeft gemaakt. Op vrijdag stelt hij alles samen. Hij kiest de lettertypes, de kleuren en met drie andere juryleden selecteert hij de ‘foto van de week’.
Naast deze voltijdsbaan – al kan hij er door corona nu slechts twee dagen per week werken – schuift hij iedere maandagavond aan bij de fractievergadering van Progressief Woerden (een samenwerking van de lokale PvdA en GroenLinks). Als fractievolger praat hij mee over het thema inclusiviteit. Want ook bij de gemeente kijken beleidsmakers te vaak nog naar de beperkingen van mensen in plaats van naar hun talenten. Zijn verontwaardiging daarover ontwikkelde Pluimers al op jonge leeftijd. Door zuurstofgebrek bij zijn geboorte raakten Pluimers’ hersenen beschadigd en kon hij lang niet goed lopen en praten. ‘Daarom dachten mensen vaak dat ik nog veel meer niet kon.’ Met veel wilskracht leerde hij echter praten, lopen en toonde hij aan waartoe hij allemaal in staat was. ‘Ik kan nu zelfs ook fietsen en skiën’, zegt hij trots.
Als kind was hij liever op de reguliere basisschool gebleven, maar na groep vijf moest hij tot zijn teleurstelling naar het speciaal onderwijs. Daar begon hij voor medescholieren op te komen. Bijvoorbeeld in de schoolbus. ‘Dan legde ik aan de chauffeur uit hoe die het beste met sommige kinderen om kon gaan. Ook vertelde ik soms wat kinderen bedoelden als die niet goed konden praten. Vaak begreep ik hen beter. Ik hielp hen ook als ze verdrietig of boos waren.’ Pluimers werd zo een vertrouwenspersoon voor hen. Het werd zijn missie om anderen met een beperking te helpen. En dat doet hij inmiddels volop. Naast zijn werk voor ESH Media en Progressief Woerden, is hij lid van de Landelijke Cliëntenraad waar hij onder meer meepraat over arbeidsbeleid en cliëntenparticipatie. Ook vergadert hij regelmatig met het zogeheten Inclusielab, een netwerk van ondernemers die een inclusieve samenleving nastreven. ‘Ik zit daar in verschillende werkgroepen. In september organiseren we een festival in Woerden waar bedrijven, burgers sportclubs en scholen aan meedoen. Ze zullen praten over knelpunten maar vooral ook positieve voorbeelden en ideeën met elkaar delen.’
‘Als je kinderen met en zonder beperking samen naar school laat gaan, groeien ze met elkaar op en zal er veel meer tolerantie komen’
Door al die werkzaamheden kent hij natuurlijk het VN-verdrag handicap. ‘Ik kwam er voor het eerst mee in aanraking toen ik bij Progressief Woerden actief werd.’ Hij vindt het verdrag belangrijk, maar in de praktijk valt er nog veel te verbeteren, zegt hij. ‘Nog altijd zien mensen ons als een aparte groep. Het zou zoveel beter zijn als we niet steeds van elkaar gescheiden worden. We zouden van elkaar kunnen leren.’ Het speciaal onderwijs zou volgens hem daarom moeten worden geschrapt. ‘Als je gewoon iedereen bij elkaar op het regulier onderwijs zet dan laat je kinderen van jongs af aan opgroeien met mensen met een beperking maar ook bijvoorbeeld met kinderen die een andere culturele achtergrond hebben. Zo zal er veel meer tolerantie en acceptatie komen en vinden mensen sneller hun plek in de maatschappij. Nu moeten zij nog een onnodig moeizame weg afleggen.’
Zelf heeft hij inmiddels die plek gevonden. En daarin wil hij een voorbeeld zijn voor anderen. ‘Ik wil mensen met een beperking stimuleren initiatief te nemen. Ze moeten het vertrouwen krijgen dat ze ondanks hun beperkingen veel mogelijkheden hebben. Nu ziet nog niet iedereen in de maatschappij dat wij zelfstandig kunnen werken en onze talenten kunnen benutten. Maar dat komt vanzelf’, zegt hij vol vertrouwen. Tot slot vertelt hij graag nog over enkele wapenfeiten in de politiek. Zo maakt hij zich er hard voor dat er in de nog aan te leggen natuurspeeltuin in Woerden ook inclusieve toestellen komen zodat álle kinderen er plezier kunnen maken. ‘De initiatiefnemers staan er al voor open. En we gaan binnenkort verder praten.’
Daarnaast maakt hij zich met de Woerdense burgemeester Molkenboer hard voor een aanpassing van de Kieswet. Iemand met een verstandelijke beperking zou in het stemhokje hulp moeten kunnen krijgen, vindt Pluimers. Dat mag echter niet omdat iemand dan beïnvloed kan worden. Pluimers: ‘Maar iemand die blind is, mag nu wel geholpen worden. Die hulp zouden mensen met andere beperkingen ook moeten kunnen krijgen als dat nodig is.’ Hoewel de wet nog niet is aangepast mochten hij en anderen bij de laatste verkiezingen wel al een begeleider meenemen in het stemhokje. Hij glundert als hij erover vertelt. Heel blij was hij ook dat er dit jaar voor het eerst een verkiezingsdebat was in duidelijke, eenvoudige taal en met een gebarentolk. Trots: ‘Daar krijg ik nou energie van. Dat hebben we maar weer mooi bereikt.’
Interview: Arend Hulshof